Estrategia búmeran


La estrategia búmeran es una forma rápida de librarse de un problema dado.

Se procede de la siguiente manera: cada vez que alguien se te acerque con un problema tú debes golpearle en la cabeza con ese mismo problema (u otro) multiplicado por dos. De esa manera, la próxima vez que tenga un problema se cuidará mucho de incordiarte, y lo resolverá por su cuenta o se lo endilgará a otro. La estrategia combina la inmediatez (el presente problema vuelve a no ser tuyo: que lo arregle otro) con la planificación a medio y largo plazo (la próxima vez no te molestarán y podrás seguir holgazaneando).

La estrategia suele funcionar bastante bien en la administración pública, y, en concreto, es el que usa mi inspector cuando la cosa se pone fea (es decir, cuando hay un verdadero problema). Esa conducta pertenece al esquema general de funcionamiento de los sistemas burocráticos, como el sistema educativo, en el que todo va bien si nada cambia, es consecuencia directa de la aplicación del PGME (Principio General del Mínimo Esfuerzo, regla de oro: ”que lo arregle otro”) y se deduce de la Teoría General de la Administración Pública (véase Ritualismo burocrático).

La persona que sea víctima de la estrategia búmeran ha de tener presente que para librarse de ella basta con andar rápido de reflejos y agacharse a tiempo, dejando que el búmeran siga su viaje en busca de otra cabeza a la que golpear. No siempre sale bien pero no se pierde nada con intentarlo.

El miércoles próximo estoy citado por el mismísimo José Luis Mira Lema (Director xeral de Educación, Formación Profesional e Innovación Educativa) para tener una reunión ”coa finalidade de analizar medidas para a mellora do éxito escolar no centro educativo que dirixe”. Voy a aprovechar la ocasión para trasladarle la estrategia búmeran, a ver qué le parece.

Es Estados Unidos, más dados al pragmatismo, han optado por la fumigación como estrategia. Es un método mucho más indiscriminado (mata a las cucarachas, pero también a las hormigas) y carece de la precisión clínica del búmeran (pues es una herramienta química, y no mecánica). El método consiste en esto:

El Estado de California aprobó en 2010 una controvertida ley que permite a los padres de un colegio público recoger firmas —basta con que lo apoye el 51% de los progenitores— para cerrarlo, imponer nuevas normas a los profesores o convertirlo en un centro comunitario con los padres como supervisores.

[Noticia completa, enviada por un un amable lector, aquí.]

¿No les gusta? Pues vayan haciéndose a la idea de lo que nos espera, porque el funcionariado en general (y el profesorado en particular) está en el punto de mira de una sociedad cansada de recibir golpes en la cabeza.

Minutos musicales. Leroy Anderson. The tipewriter.

6 Comentarios

  1. aulaga said,

    Xaneiro 14, 2012 ás 18:46

    A “solución final” estadounidense paréceme demencial; qué é iso de que cando unha escola non acada uns resultados satisfactorios os pais tomen o control?
    Cando un servizo público non funciona, debe ser a administración correspondente a que a controle, o que efectivamente pasaría por unha inspección que faga o seu traballo (que para iso se lles paga) en lugar de utilizar a estratexia búmeran.
    Aquí dámonos a primeira na frente; sempre haberá profesores que non fagan ben, ou simplemente non fagan, o seu traballo, como hai no resto das profesións; cando a inspección non actúa ante eses problemas, a consecuencia é o desprestixio de todo o colectivo, e unha multitude de pais encolerizados (non digo que sen razón) dispostos a encargarse eles. O máis fácil; deixar que o fagan; sae barato e estarán entretidos e contentos, supoño.
    Qué perigo… lendo o artigo que enlazas [“Los padres quieren que los docentes garanticen que todos los alumnos aprueban a final de curso” ou “La organización Parent Revolution entregó ayer una primera petición para que la dirección de Desert Trails colabore con ellos e imponga un código de vestuario a los profesores” (!!!)], póñome a tremer e soamente espero que aos nosos próceres non lles dea por copiar esas xeniais ideas, que xa bastante temos co nivel de despropósito do noso propio sistema.

    Se ben é obvio que, en xeral, a participación dos pais na escola é beneficiosa, non podo deixar de preguntarme por qué é este o único servizo público participado; non nos parecería aceptable que os cidadáns tivesen esa participación a sanidade, por exemplo, porque entendemos que carecen dos coñecementos necesarios; pero de educación parece que todo o mundo entende. Quédame a dúbida de se esa administración que abdica das súas responsabilidades permitindo que os pais ocupen o consello de dirección das escolas lles ofrece, ou lles esixe, unha formación para facelo.

  2. aulaga said,

    Xaneiro 14, 2012 ás 19:01

    “La alternativa que buscan los padres de Desert Trails es el modelo de escuelas charter, financiadas con dinero público, pero independientes, lo que vendría a ser la versión estadounidense de los centros concertados.”

    la cara oculta de las escuelas charter

  3. Anónimo said,

    Xaneiro 26, 2012 ás 12:39

    ¿Qué tal tu reunión con el Director Xeral?

    • Anónimo said,

      Xaneiro 26, 2012 ás 12:40

      Esto lo escribí yo.
      Félix

      • iesounonies said,

        Xaneiro 26, 2012 ás 19:11

        Finalmente no pude explicarle lo del búmerang. Una pena, porque creo que la estrategia merece la pena. Sobre el contenido de la reunión voy a guardar un discreto silencio. Tal vez en otro momento cuente esa historia.


Deixa unha resposta a aulaga Cancelar a resposta