Finalmente, todo foi un bluff. Non acudiu tanta xente como se pensaba.
Marcha o xefe de Estado Vaticano, que pese ao bo (e caro) recibimento que tivo non evitou comportarse como un maleducado, inmiscuíndose en asuntos internos do estado anfitrión. Así, por exemplo, tomouse a liberdade de advertirnos que o agresivo laicismo actual en España ten os mesmos tintes que o anticlericalismo dos anos trinta (a antesala da guerra civil). Queda claro que para Ratzinger (para os católicos e para os monoteístas abrahámicos en xeral) calquera que non crea nas súas supercherías é unha ameaza agresiva. É o que ten estar en posesión da Verdade Absoluta.
Pode estar seguro que se tal cousa fora certa (o do laicismo dos anos trinta) tería saído a gorrazos do Obradoiro. Pero mais ben ao contrario, miles de policías (calcúlase que 1 poli por cada 10 habitantes de Santiago), pagados cos impostos de aqueles a quenes insulta, o protexeron na súa fugaz (e estéril) visita a unha cidade semivaleira.
O encubridor de pederastas Ratzinger coidouse ben de poder caer nas gadoupas da xustiza: por onde pasa o protexe o manto da inmunidade (ou impunidade) extraterritorial, un artefacto xurídico que, segundo estudiei no sue día en Dereito Penal, xa non existe como tal, pero que a este señor se lle aplica baixo a protección dos antidisturbios.
Ratzinger ten un pasado escuro, do cal renegou. Del parece que dixo:
“…mis años como adolescente fueron empañados por un régimen siniestro que creyó tener todas las respuestas. Su influencia creció, infiltrándose en las escuelas y organismos cívicos, así como en la política e incluso en la religión, antes de que fuera plenamente reconocido como el monstruo que era”
Non falaba da Igrexa Católica. Falaba do nazismo.
Ies Ou Non Ies 