(Pre)parados



Así é como se chama unha serie de entregas do diario El País sobre a xuventude española e o seu futuro. Nunha das entrevistas a un xoven pódese ler o seguinte:

Mi generación (tengo 27 años), es la heredera de una deuda que no contrajo; apenas hemos tenido tiempo de crecer y ponernos a trabajar, y ahora nos encontramos con todo este “pastel” que ni hemos cocinado ni nos tenemos por qué comer.

Mentres, os promotores inmobiliarios van pouco a pouco facéndose conscientes de ónde nos meteron:

Los promotores dieron ayer otro paso más en el reconocimiento de su culpa en la crisis inmobiliaria. Asumieron que hay viviendas que tienen en su stock que nunca se van a vender. Apuntaron que la única salida para estos inmuebles es derribarlos. Confesaron que los suelos que fueron fruto de la especulación ahora sólo sirven para el cometido que tenían antes del boom: ser cultivos o monte (atopado aquí).

A ex-ministra de Vivenda, señora Trujillo, recoñeceu hai non moito a magnitude da responsabilidade colectiva:

En los dos lustros anteriores no hay inocentes. Desde el ciudadano al político, todos culpables. Pasando por el resto de operadores del mercado (fonte).

Esa é a triste historia da economía española: pagaremos ruinas durante décadas, mentres o futuro dunha xeración enteria vaise polo burato do retrete. A o Ministro e a os Conselleiros de Educación das distintas CCAA, nin están nin se lles espera.

“London Library After the Blitz”. Autor descoñecido.

Deixar un comentario